stipulor

stĭpŭlor, ātus, 1 ( inf. paragog. stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14), v. dep. [acc. to Varr. L. L. 5, § 182 Müll., kindr. with stips: qui pecuniam alligat, stipulari et restipulari; cf.

also: cum spondetur pecunia, stipulari dicitur,

Fest. p. 297 Müll.—More prob. from unused adj. stipulus, firm, from root stip-; v. stipo], jurid. t. t., to demand a formal promise; to bargain, covenant, stipulate.

I.

Lit.:

stipularier,

Plaut. Ps. 4, 6, 14 sq.; cf. id. ib. 1, 1, 115; Gai. Inst. 3, 92 sq.:

itaque stipulantur sic, Illas capras hodie recte esse et bibere posse habereque recte licere, haec spondesne?

Varr. R. R. 2, 3, 5; cf. id. ib. 2, 5, 11:

si is, cui legatum est, stipulatus est id ipsum, quod legatum est, ut ea pecunia ex stipulatione debeatur,

Cic. Leg. 2, 21, 53:

reliquum est, ut stipulatum se esse dicat.... Stipulatus es? ubi? quo praesente? quis spopondisse me dicit?

id. Rosc. Com. 5, 13:

quantumvis stipulare, et protinus accipe quod do,

i. e. ask, demand, Juv. 7, 165:

quod stipulanti spoponderam,

Col. 10 praef.; Dig. 45, 1, 4; 46, 7, 3.—

II.

Sometimes transf., of him who gives the promise or pledges himself (for the usu. promittere), to promise, engage, pledge one's self:

si quis usuras solverit, quas non erat stipulatus,

Dig. 46, 3, 5; so ib. 12, 6, 26 fin.; 13, 4, 7.